De twee grootste fracties in Europa, van christen- en sociaaldemocraten, hebben daarover een akkoord bereikt dat ze vandaag naar de rest van het Europees Parlement sturen. Ook de lidstaten, onder leiding van de Portugese socialist António Costa, hebben haast. Premier Costa wil de lidstaten op één lijn hebben voor hij op 1 juli zijn voorzitterschap overdraagt aan zijn Sloveense collega, de conservatieve Janez Jansa.
De twee Parlementsrapporteurs, Agnes Jongerius (PvdA) en haar Duitse collega Dennis Radtke (EVP), gaan uit van een minimumloon dat Europabreed aan een dubbele drempel voldoet: minimaal 60 procent van het mediaan- (de helft is dan lager, de helft hoger) en 50 procent van het gemiddelde loon. Voor Nederland, aldus Jongerius, komt dat neer op een verhoging van het minimum uurloon naar 14 euro. Nu is dat 9,72 euro (40-urige werkweek) of 10,80 euro (bij 36 uur).
De ingreep moet een einde maken aan een periode van dertig jaar waarin het minimumloon alleen maar achteruit is gegaan. “Costa heeft na de bankencrisis al laten zien dat de economie er wel bij vaart als je het minimumloon verhoogt”, meent Jongerius. “Griekenland bewandelde onder druk van Europa de omgekeerde weg en kreeg alleen maar extra ellende.”
Ze wil een minimumloon ‘waarvan je normaal je gezin kunt onderhouden met af en toe een extraatje: een laptop voor de kinderen of een vakantie’. Maar daar zitten we nog ver vandaan. In zeker negen lidstaten zakken minimumloners door de armoededrempel, in nog veel meer lidstaten vallen hele groepen erbuiten. Jongerius: “Corona heeft dat nog verergerd, zeker in slechtbetaalde sectoren als retail en toerisme. De jongeren die in supermarkten voor ons bleven rennen, deden dat zwaar onderbetaald.”
Jongerius en Radtke beperken zich in hun voorstellen niet tot een fatsoenlijk uurloon. Het moet er één worden zonder aftrek van werkkleding, fooien, eindejaarspremies of vakantiegeld. Daarnaast moet het niet alleen gelden voor ‘gewone’ werknemers, maar ook voor jongeren (nu nog minimumjeugdloon), thuiswerkers, seizoensarbeiders, platformwerkers en ‘valse’ zzp’ers. Dikke studies wijzen uit dat het baanverlies marginaal is (minder dan 0,5 procent) en zeker het MKB (door groeiende koopkracht) er wel bij vaart. De arbeidsmigratie zou licht afnemen.
Jongerius: “De loodgieter kan een paar duppies duurder worden, maar als dat de prijs is voor de afschaffing van uitbuiting, moeten we dat graag betalen. Intussen zie je de Duitse auto-industrie steigeren: die is bang dat ze straks goedkope arbeid in Oost-Europa verliest.” Onder meer in Nederland zijn de werkgevers dan weer wel vóór.” Die begrijpen dat te veel ongelijkheid tot groeiende spanningen leidt, en daarmee tot minder productiviteit.”
Bron: AD
Kleine en middelgrote ondernemers die aan het grootbedrijf leveren, geven in onderzoeken aan dat er steeds later wordt betaald in plaats van eerder. Ook blijkt dat de betaaltermijn regelmatig door het grootbedrijf wordt bepaald en in sommige gevallen zelfs eenzijdig wordt verlengd. Dit laatste is sinds de coronacrisis steeds vaker het geval waardoor kleinere ondernemers extra in de problemen kunnen komen. Met dit nieuwe wetsvoorstel wil het kabinet mkb-ondernemingen beter beschermen.
Staatssecretaris Mona Keijzer (EZK): “Veel ondernemers komen in de knel als ze lang op hun geld moeten wachten. Het is van belang dat zij tijdig betaald worden en niet instemmen met een onnodig lange betaaltermijn. Laten we elkaar zeker in deze tijden helpen waar we kunnen. Met het verkorten van de betaaltermijn krijgt de mkb’er meer financiële ademruimte, beter zicht op de bedrijfskas en daarmee een grotere kans om de huidige economische crisis door te komen.”
Minister Sander Dekker (Rechtsbescherming): “Een halvering van de wettelijke betaaltermijn is op z’n plaats als je ziet dat grootbedrijven het mkb steeds langzamer betalen. Zeker nu.”
Late betalingen hebben een negatieve invloed op de kaspositie en daarmee de levensvatbaarheid van mkb-ondernemingen. Hierbij speelt mee dat mkb’ers over het algemeen beschikken over kleinere reserves en daardoor meer afhankelijk zijn van een continue cashflow. Dit was al het geval voor de coronacrisis. Uit cijfers van begin vorig jaar blijkt dat 11% van de mkb-ondernemers een langere betaaltermijn heeft geaccepteerd, dan waar zij zich prettig bij voelden. Dit gaat om 50.000 mkb-bedrijven. De huidige economische situatie heeft de afhankelijkheid van mkb ten aanzien van het grootbedrijf verder versterkt.
Een tekort aan werkkapitaal is een van de grootste aanleidingen voor financieringsbehoefte in het mkb. Dit is het vermogen dat de ondernemer gebruikt om zijn productie te bekostigen tot het moment dat daaraan gerelateerde inkomsten binnenkomen. Dit tekort is goed voor maar liefst 21% van de financieringsbehoefte, zo blijkt uit de ‘Financieringsmonitor 2019’ van het Centraal Bureau voor Statistiek (CBS). Daarbij behoort een financieringsaanvraag ten behoeve van werkkapitaal ook nog eens tot de minst kansrijke aanvragen. De CBS cijfers tonen aan dat een financieringsgat van 55 miljard euro ten nadele van het mkb, kan worden gedempt door hen ‘gewoon’ op tijd te betalen.
Afgelopen januari opende de Autoriteit Consument & Markt (ACM) op verzoek van het ministerie van EZK een tijdelijk meldpunt om inzicht te krijgen in het betaalgedrag van grootbedrijven aan mkb. De ACM verzamelt meldingen over grootbedrijven die de wettelijke dan wel afgesproken betaaltermijn overschrijden. De resultaten geven inzicht in de omvang van de problematiek en verduidelijken of de problemen zich in bepaalde sectoren concentreren. Het ministerie van EZK zal de uitkomsten na één jaar evalueren om te bepalen of aanvullend op de wetswijziging tot wijziging van de maximaal toegestane betaaltermijn, onafhankelijk toezicht moet worden ingesteld.
Bon: Rijksoverheid
U vindt de aanvulling in onderdeel 5 van de ‘Handreiking voor de interpretatie van het begrip “Regeling voor vervroegde uittreding” als bedoeld in artikel 32ba van de Wet op de loonbelasting 1964 ’.
Als onderdeel van het op 5 juni 2019 door kabinet, werknemers- en werkgeversorganisaties gesloten principeakkoord over de vernieuwing van het pensioenstelsel, is voor RVU’s tijdelijk een drempelvrijstelling ingevoerd. Voor zover de betalingen in het kader van de RVU onder het bedrag van de drempelvrijstelling blijven, is geen RVU-heffing verschuldigd.
De voorwaarden voor de RVU-drempelvrijstelling zijn als volgt:
Wordt aan bovenstaande voorwaarde voor wat betreft de 36-maandsperiode voor de AOW-leeftijd niet voldaan, dan is de RVU-drempelvrijstelling niet van toepassing en is RVU-heffing verschuldigd over de volledige uitkering.
De wijziging van het bedrag is een gevolg van een indexeringsvoorschrift.
Als betalingen in verband met de RVU onder het bedrag van de drempelvrijstelling blijven, hoeft de werkgever geen RVU-heffing van 52% (pseudo-eindheffing) af te dragen. Hiervoor gelden wel voorwaarden.
Voorbeeld
In dit voorbeeld geldt een drempelvrijstelling van € € 1.847 per maand.Een werknemer bereikt op 20 juni 2024 de AOW-leeftijd. De werknemer ontvangt op 1 juli 2021 een eenmalige RVU-uitkering van de werkgever. De periode tussen het ontvangen van de RVU-uitkering en het bereiken van de AOW-leeftijd bedraagt 35 maanden en 19 dagen. Deze periode mag de werkgever afronden op hele maanden naar boven. Hij mag 36 maanden in aanmerking nemen voor de drempelvrijstelling. De vrijstelling bedraagt € € 66.492 (36 maanden x € 1.847).
Als de werknemer de eenmalige RVU-uitkering vóór 20 juni 2021 ontvangt, geldt geen drempelvrijstelling. De werknemer ontvangt dan de uitkering meer dan 36 maanden vóór het bereiken van de AOW-leeftijd.
Meer informatie leest u in de handreiking ‘Wetsvoorstel versoepeling RVU-heffing aangenomen‘.
Bron: overheid.nl
De 33-jarige man werkte al ruim tien jaar als vliegtuigtechnicus voor onderhoudsbedrijf Direct Maintenance op Schiphol, en had een smetteloze staat van dienst.
Afgelopen augustus werd hij echter op staande voet ontslagen, nadat klant Emirates op camerabeelden had gezien dat hij een pakje fruitsap uit de koelkast van een vliegtuig had gedronken. Zijn werkgever zei daarvoor een zero-tolerancebeleid te hanteren.
De man stapte naar de rechter om te protesteren tegen zijn ontslag. Uit een gisteren openbaar geworden uitspraak blijkt dat de kantonrechter in Haarlem het ontslag op staande voet inderdaad te streng vindt.
Volgens de kantonrechter is de werkgever niet duidelijk genoeg geweest over het zero-tolerancebeleid. Ook werd de staat van dienst van de onderhoudstechnicus meegewogen.
“Hij heeft ruim tien jaar goed gefunctioneerd, zijn hele carrière bij het bedrijf opgebouwd en nooit een waarschuwing gekregen. Het ontslag op staande voet is onder deze omstandigheden een te zwaar middel“, oordeelt de kantonrechter.
Toch mag het onderhoudsbedrijf de man op straat zetten. Bij de beoordeling van de zaak telt de kantonrechter namelijk ook mee dat de arbeidsverhoudingen verstoord zijn geraakt. En omdat ‘van iedereen verwacht mag worden dat je afblijft van spullen die niet van jou zijn‘, is dat volgens de rechter deels ook de schuld van de werknemer.
“Hoewel het verwijtbaar handelen en de verstoorde arbeidsverhouding op zichzelf dus onvoldoende grond voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst opleveren, is de combinatie van de omstandigheden daarvoor wel voldoende”, aldus de uitspraak.
Direct Maintenance mag de werknemer begin maart dus alsnog op straat zetten. Wel moet het bedrijf zijn achterstallige salaris van zes maanden na het onterechte ontslag op staande voet in augustus betalen. Dat is een bedrag van zo’n 24.000 euro.
Ook moet de werkgever de man een reguliere ontslagvergoeding van bijna 15.000 euro betalen. Daarbovenop komt een verhoging van 25 procent, wegens gebruik van de zogenoemde ‘cumulatiegrond‘. Dat is het bij elkaar optellen van twee of meer redenen voor ontslag die afzonderlijk niet genoeg zijn om iemand te mogen ontslaan.
Voor een door de werknemer eveneens geëiste schadevergoeding van 77.000 euro wegens onterecht ontslag zag de kantonrechter geen reden.
Volgens Kristien Struwe, de advocaat van de werknemer, gaat haar cliënt niet tegen de uitspraak in hoger beroep. “Aanvankelijk wilde hij graag terugkeren, omdat hij zo lang met plezier bij het bedrijf had gewerkt. Maar je ziet wel vaker dat iemand tijdens zo’n rechtszaak van gedachten verandert als een werkgever er zo hard ingaat.”
Volgens Struwe dreigde de werkgever in dit geval ook nog om 40.000 euro aan opleidingskosten terug te eisen. “Deze werknemer wil nu graag verder met zijn leven, en kiest ervoor om zijn heil elders te zoeken.”
Bij Direct Maintenance was niemand bereikbaar voor een toelichting.
Arbeidsrechtspecialist Pascal Besselink van juridisch dienstverlener DAS wijst erop dat het ontbinden van arbeidsovereenkomsten met een combinatie van ontslaggronden, zoals in bovenstaand geval, sinds ruim een jaar weer mogelijk is.
“Vóór 2015 kon een werkgever een aantal elementen op één hoop vegen, op basis waarvan ontbinding door de rechter vaak werd toegewezen”, vertelt Besselink. “Denk aan disfunctioneren, verwijtbaar handelen en een verstoorde arbeidsverhouding. Na de invoering van de Wet Werk en Zekerheid kon dat enkele jaren niet meer.”
Met de inwerkingtreding van de Wet Arbeidsmarkt in Balans begin 2020 kwam die mogelijkheid weer terug in de zogenoemde ‘cumulatiegrond‘, legt Besselink uit.
“In de praktijk blijkt overigens dat de rechter maar mondjesmaat op die grond ontbindt. Ik heb het geturfd: eind december waren er 35 rechtszaken geweest waarin de cumulatiegrond werd aangevoerd. Daarvan werden er 28 afgewezen.”
Bron: RTL Z
Maandag t/m Vrijdag
09:00–17:30
Zaterdag-Zondag
Gesloten
Nationale feestdagen
Gesloten.
