Op het gebied van de arbeidstijden mag een werknemer maximaal 12 uur per dienst en maximaal 60 uur per week werken. Als een werknemer meer dan 5,5 uur achter elkaar werkt, heeft hij recht op minimaal 30 minuten pauze. Deze pauze mag zijn opgesplitst in pauzes die elk minstens 15 minuten lang zijn. Zijn er jongeren onder de 18 jaar of zwangere vrouwen in een organisatie werkzaam, dan moet er rekening worden gehouden met de strengere regels op het gebied van de arbeidstijden die voor deze groepen zijn opgenomen in de Arbeidstijdenwet. Houdt een werkgever zich niet aan de regels en werken zijn werknemers vaker of langer dan volgens de Arbeidstijdenwet is toegestaan, dan riskeert hij een boete van de Inspectie SZW.
Overigens is de ATW niet altijd van toepassing. Uitzonderingen en aanvullingen op de ATW zijn opgenomen in het Arbeidstijdenbesluit (ATB).
Meer info: Arbeidstijdenwet Overheid
Het UWV heeft op 13 november 2018 toestemming gegeven voor opzegging van de arbeidsovereenkomst tussen werkgever en werknemer. Er is volgens het UWV een redelijke grond voor ontslag, namelijk een bedrijfseconomische noodzaak om de arbeidsplaats van de werknemer te laten vervallen, en dat er geen herplaatsing mogelijk is.
De arbeidsovereenkomst is geëindigd op 28 december 2018.
De werknemer heeft verzocht om de werkgever te veroordelen tot betaling van onder meer een transitievergoeding.
De werkgever stelt onder meer dat het gelet op zijn financiële situatie naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is om hem te veroordelen tot betaling van een transitievergoeding. Verder verzoekt hij om als hij de transitievergoeding toch moet betalen, dit in termijnen te mogen doen.
Partijen zijn het er op zichzelf over eens dat de werknemer recht heeft op een transitievergoeding van € 9.137,10 bruto.
In het Burgerlijk Wetboek staat dat een tussen partijen geldende regel, zoals het wettelijk recht op een transitievergoeding, niet van toepassing is, voor zover dit in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn.
De kantonrechter moet met een beroep op deze redelijkheid en billijkheid terughoudend omgaan, zeker als het gaat om een regel van dwingend recht, zoals het wettelijk recht op de transitievergoeding (uitspraak Hoge Raad van 5 oktober 2018).
De wetgever begrijpt dat financiële problemen van een werkgever soms in de weg kunnen staan aan een recht op transitievergoeding of aan de betaling daarvan ineens. Daarom is in de wet bepaald dat de transitievergoeding niet meer verschuldigd is als de werkgever in staat van faillissement is verklaard, aan hem surseance van betaling is verleend of op hem de schuldsaneringsregeling natuurlijke personen van toepassing is.
Daarnaast is geregeld dat de transitievergoeding in termijnen kan worden betaald, als de betaling van die vergoeding leidt tot onaanvaardbare gevolgen voor de bedrijfsvoering van de werkgever.
De wetgever heeft in de wettelijke regeling van de transitievergoeding dus al rekening gehouden met financiële problemen van een werkgever, door het vervallen van het recht op die vergoeding bij faillissement van de werkgever en door betaling in termijnen mogelijk te maken.
Het beroep van de werkgever op de redelijkheid en billijkheid alleen kan slagen als sprake is van heel uitzonderlijke omstandigheden. Dat is niet het geval. De financiële problemen van de werkgever kunnen niet als heel uitzonderlijk worden aangemerkt, omdat dit een vaker voorkomend en algemeen probleem is, waarmee in de wet al rekening is gehouden.
Dat de werkgever een eenmanszaak heeft en geen vennootschap maakt daarbij niet uit. Hij heeft op de zitting toegelicht dat zijn onderneming in 2018 nog (een kleine) winst heeft gemaakt, zodat ook geen sprake is van een uitzonderlijk slechte financiële situatie in zijn onderneming.
De regeling van de transitievergoeding is door de wetgever zo opgezet dat voor een aanspraak daarop niet van belang is of de werknemer na het eindigen van de arbeidsovereenkomst werkloos is, dan wel aansluitend een andere baan heeft gevonden. Dat de werknemer een aanbod voor een nieuwe arbeidsovereenkomst weigert, betekent dus niet dat het onaanvaardbaar is dat de werknemer aanspraak maakt op een transitievergoeding.
De werkgever heeft voldoende aangetoond dat hij in een zodanige financiële situatie verkeert dat betaling ineens van de transitievergoeding tot problemen leidt. Uit de door hem overgelegde gegevens van de Belastingdienst blijkt dat hij de afgelopen jaren een zeer beperkt inkomen heeft gehad en dat hij een schuld bij een bank heeft. Gelet daarop is het verzoek om in termijnen te mogen betalen, gerechtvaardigd.
Uit artikel 25 van de Ontslagregeling volgt dat de betaling van de transitievergoeding kan worden toegestaan in termijnen verspreid over een periode van ten hoogste zes maanden, vanaf een maand na einde van de arbeidsovereenkomst.
De kantonrechter veroordeelt de werkgever om aan de werknemer een transitievergoeding te betalen een bedrag van
€ 9.137,10 bruto, in vijf termijnen van telkens € 1.827,42 bruto.
Uitspraak Rechtbank Noord-Holland, 12 maart 2019, ECLI:NL:RBNHO:2019:2030
In de meeste gevallen is het verboden .
Werkgevers kunnen verschillende redenen hebben om hun werknemers te willen testen op het gebruik van alcohol, drugs of geneesmiddelen. Bijvoorbeeld omdat zij de veiligheid op de werkvloer willen waarborgen of ervoor willen zorgen dat de werkzaamheden op een goede manier worden uitgevoerd. Bij het afnemen van deze tests maakt een werkgever echter inbreuk op de privacy van een werknemer. Aangezien het hier om gezondheidsgegevens gaat, gelden op basis van de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG) strengere eisen dan bij andere persoonsgegevens. Het uitvoeren van alcohol-, drugs- of geneesmiddelentests mag daarom alleen als dit in de wet is opgenomen.
Op dit moment is het afnemen van tests alleen toegestaan voor bepaalde beroepen op basis van de Scheepsvaartwet, Spoorwegwet, de Wet lokaal spoor en de Wet luchtvaart. In het Besluit alcohol, drugs en geneesmiddelen in het verkeer staat precies welke tests zijn toegestaan voor welke beroepsgroepen en wie er bevoegd zijn om deze tests af te nemen, bijvoorbeeld een arts of verpleegkundige.
Valt uw organisatie niet onder één van deze wetten, dan is het afnemen van alcohol-, drugs- en geneesmiddelentests niet toegestaan, zo verduidelijkt de AP. Er zijn natuurlijk meer beroepen waarbij de veiligheid in gevaar kan komen door werknemers die onder invloed van alcohol, drugs of geneesmiddelen werken. De AP wijst erop dat het aan de wetgever is om deze beroepen dan als uitzondering in de wet op te nemen. Zolang dit niet gebeurt, mag de werkgever voor deze beroepen geen tests afnemen.
Geldt voor uw organisatie wél een wettelijke uitzondering waardoor het is toegestaan om werknemers te testen, dan moet de werkgever zich nog steeds aan een aantal voorwaarden houden. Zo mag hij niet zomaar alle werknemers testen, niet meer persoonsgegevens verzamelen dan hij nodig heeft en moet hij de verkregen gegevens goed beveiligen.
Europese burgers die werken in een andere EU-lidstaat moeten al na een maand recht krijgen op een werkloosheidsuitkering. Daartoe zijn onderhandelaars van het Europees Parlement, de Europese Commissie en EU-lidstaten dinsdag in Brussel dinsdag overeengekomen.
Ook kunnen werknemers straks niet drie, maar minimaal zes maanden uitkering opeisen en meenemen naar hun thuisland als ze hun baan verliezen. De afspraken vallen binnen een breder pakket aan sociale hervormingen in Europa. Europees commissaris Marianne Thyssen (Werk en Sociale Zaken) noemt het een “belangrijke stap voor de sociale veiligheid van onze mobiele burgers en werknemers ”. Het akkoord moet nog wel formeel worden goedgekeurd door lidstaten en het Europees Parlement.
Minister Wouter Koolmees (Sociale Zaken en Werkgelegenheid, D66) uitte vrijdag al zijn zorgen over de Europese plannen. Hij vreest onder meer dat Nederland niet “voldoende grip ” krijgt om Europese werklozen die een uitkering krijgen weer aan het werk te krijgen.
“We vinden het belangrijk dat mensen weer geprikkeld worden om een baan te vinden. Ik hoop dat het fors wordt aangepast.”
Ook is Koolmees bang dat het straks moeilijk te controleren is of ontvangers van de werkloosheidsuitkering (WW) wel actief aan het solliciteren zijn, wat verplicht is in Nederland.
Zijn ministerie laat dinsdag weten het onverwacht snel bereikte compromis – het was vorige week niet duidelijk wanneer het rond zou zijn – nog niet te hebben bestudeerd. In Nederland hebben werklozen pas na 26 gewerkte weken recht op een uitkering. België, waar werknemers pas na drie maanden recht hebben op een uitkering, was eerder al net als Nederland en Duitsland fel gekeerd tegen de geplande hervormingen. Minister Kris Peeters (Werk en Sociale Zaken) heeft inmiddels laten weten de overeenkomst niet te steunen.
De Nederlandse vakbond CNV is kritisch over het plan om werkloosheidsuitkering naar het thuisland te verlengen naar zes maanden.
“Dankzij deze deal vieren buitenlandse werknemers vakantie op de kosten van Nederlandse werknemers. De bedoeling van de WW is dat je nog inkomen hebt terwijl je op zoek bent naar ander werk”, zegt CNV-voorzitter Arend van Wijngaarden. “Hier betalen werknemers geen WW-premie voor. Een ondermijning van ons sociale stelsel.”
Bron: NRC
Eu commissie: Werkgelegenheid, sociale zaken en inclusie
Tijdens de behandeling van het Belastingplan 2019 in de Tweede Kamer is een motie aangenomen met het verzoek aan de regering om in het Handboek Loonheffingen op te nemen welke mogelijkheden er voor werkgevers zijn om een studietoelage te verstrekken aan de studerende kinderen van werknemers, zodat volstrekt duidelijk is hoe deze mogelijkheden fiscaal correct ingezet kunnen worden.
Informatie hierover is opgenomen in de vierde versie van de Nieuwsbrief Loonheffingen 2019 en heeft de Belastingdienst nu verduidelijkt. In het Handboek Loonheffingen volgt later dit jaar nog meer informatie over het geven van een belastingvrije studietoelage aan kinderen van werknemers.
Als de werkgever het kind van de werknemer zelfstandig een studietoelage toekent, dan ziet de Belastingdienst dit als inkomen. Op dit inkomen moet u op de gebruikelijke manier loonbelasting/premie volksverzekeringen inhouden volgens de groene tabel.
Is de studietoelage van het kind niet hoger dan € 6.759 en laat de student bij u de loonheffingskorting toepassen? Dan hoeft u géén loonbelasting/premie volksverzekeringen in te houden.
Als een werkgever werknemers in dienst heeft met studerende kinderen, dan kan hij de studiekosten vergoeden. Dit kan belastingvrij op drie manieren:
Uitkeringen en verstrekkingen uit fondsen die aan de dienstbetrekking zijn verbonden, horen onder de volgende voorwaarden niet tot het loon.
Bijdragen van de werknemer aan het fonds houdt u in op het nettoloon. Deze bijdragen zijn dus niet aftrekbaar.
Zie Handboek Loonheffingen, paragraaf 19.2.2
In de loop van het jaar voegt de fiscus informatie toe aan het Handboek Loonheffingen 2019 over het geven van een belastingvrije studietoelage aan kinderen van werknemers. Het gaat om de volgende toevoegingen:
