Dat leggen we uit aan de hand van een aantal voorbeelden.
Als eerste nemen we een medewerker die sinds 1 mei 1997 in dienst is met een vast contract. De medewerker is geboren op 1-1-1962 en ontvangt 3000 euro bruto per maand, exclusief vakantiegeld. De werkgever wil graag per 1 november 2019 afscheid nemen wegens disfunctioneren, maar er is nog onvoldoende dossieropbouw gepleegd. Er is een arbeidsconflict ontstaan en de arbeidsrelatie is verstoord.
In deze situatie zou de werkgever waarschijnlijk het ontslag niet toegewezen krijgen bij de rechter. Als de arbeidsovereenkomst wordt ontbonden, is de werkgever naar verwachting een transitievergoeding verschuldigd van 40.000 euro.
De berekening: (3000 ÷ 6 x 20) + (3000 ÷ 4 x 10) + (3000 ÷ 2 x 15) = 40.000 euro.
In 2020 wordt het makkelijker om deze medewerker te ontslaan. Dan komt immers de i-grond erbij. Hoewel de ontslaggrond op basis van disfunctioneren nu niet voldragen is, kan die wel worden gecombineerd met de ontslaggrond voor de verstoorde arbeidsrelatie. Daar staat tegenover dat er bij gebruik van de i-grond wel ten hoogste een halve transitievergoeding moet worden betaald. De transitievergoeding maakt alleen nog gebruik van 1/3e bruto maandsalaris, want de 50+-regeling komt te vervallen. Maar losse maanden en dagen in de dienstbetrekking tellen mee voor de berekening van de hoogte van de vergoeding, de referte periode vervalt. Laten we in dit voorbeeld er vanuit gaan dat de arbeidsovereenkomst nu per 1 februari 2020 wordt beëindigd.
De transitievergoeding wordt nu dus anders berekend.
(1/3 x 3000) x 22 = 22.000 euro.
Mocht de kantonrechter besluiten hier nog de maximale vermeerdering van 50 procent van de transitievergoeding aan toe te voegen is de werkgever dus 33.000 euro kwijt. Een verschil van 7.000 tot 18.000 euro ten opzichte van 2019.
Een vrouw van 25 is bijna 1 jaar in dienst. Haar contract eindigt van rechtswege op 1 december 2019. Ze verdient 2000 euro bruto per maand. De werkgever twijfelt over de voortzetting van haar arbeidsovereenkomst.
Als haar contract inderdaad niet wordt voortgezet, is in deze situatie geen transitievergoeding verschuldigd. Het contract eindigt van rechtswege, dus er hoeft ook ontslagaanvraag te worden ingediend.
Besluit de werkgever het nog een jaartje aan te zien met de vrouw, is hij in 2020 wel degelijk een transitievergoeding verschuldigd. De referteperiode is vervallen en inmiddels heeft de vrouw 2 dienstjaren. Besluit de werkgever het contract niet voort te zetten, is hij voor elk dienstjaar 1/3e maandsalaris verschuldigd aan transitievergoeding. In dit geval is dat dus ruim 1.300 euro.
Pas op!
Hoewel het aantrekkelijk is om het contract van de man met een dienstverband van 22 jaar nog even niet te verbreken, kan dit u op een berisping komen te staan. De wordt immers flink benadeeld door het uitstel en zou de werkgever slecht werkgeverschap kunnen verwijten. Dit feit kan de onderhandelingen rond het einde dienstverband op scherp stellen. De positie van de werknemer is zwakker, waardoor hij eerder zal aansturen op een kort geding om nog een hogere transitievergoeding betaald te krijgen.
WAB – arbeidsovereenkomsten en de salarisadministratie
Gevolgen WAB voor WW premie 2020!
Verandering oproepers flexwerkers met WAB regels
Wat is Wet arbeidsmarkt in balans (WAB)?
Salarisverwerking & WAB?
Een werkgever mag bij zijn personeel niet afdwingen om een vingerafdruk af te staan waarmee de medewerker toegang krijgt tot een systeem. Het verplichten daartoe is in strijd met de Nederlandse privacywet, heeft de rechtbank Amsterdam beslist nadat een medewerker van schoenenketen Manfield samen met het bedrijf bij de rechter om duidelijkheid vroeg.
Manfield heeft in zijn winkels kassa’s die werken op basis van een vingerafdrukscan. Medewerkers van de schoenenzaak kunnen de kassa alleen openen als zij kunnen inloggen door een scan van hun vinger maken, die vervolgens in het systeem herkend wordt.
Hoewel het in sommige gevallen voor een bedrijf is toegestaan om een vingerafdruk te verwerken, waaronder als dat voor authenticatie noodzakelijk is, wijst de rechter er op dat door de machtsverhouding tussen de werknemer en werkgever tot een situatie kan leiden waarbij toestemming niet geheel vrijwillig wordt gegeven.
Ook het argument van Manfield dat het systeem met vingerafdrukscan noodzakelijk is om het kassasysteem te beschermen tegen indringers, wordt verworpen. Voorheen maakte Manfield gebruik van een kassasysteem waarbij het personeel met een code moest inloggen, maar dit werd vervangen omdat het bedrijf dit ouderwets vond. Ook een alternatief dat minder inbreuk maakt op de privacy van het personeel, zoals een fysieke toegangspas, zou volgens Manfield niet volstaan.
De rechter gaat daar niet in mee. Zo had Manfield een toegangspas, werknemers pas en een cijfercode kunnen overwegen, eventueel in combinatie met elkaar, om zijn bedrijfsbelang te beschermen. Manfield heeft bij de rechter onvoldoende duidelijk gemaakt en onderbouwd waarom het bedrijf heeft gekozen voor het vingerafdruksysteem boven een alternatief.
De schoenenzaak en de Manfield-medewerker hebben afgesproken niet in hoger beroep te zullen gaan tegen de uitspraak in de zaak.
Bron:Nu.nl
Wettelijk minimumloon en minimumvakantiebijslag per 1 juli 2019
Proeftijdontslag, recht op transitievergoeding!
Zieke werknemer ontslaan, die elders auto’s poetste?
Gestalkt privé en op werk, gevolg ontslag!
Medewerkers van ambassades hebben te maken met een bijzondere situatie. Zij werken immers in Nederland, maar werken toch in het buitenland. Daarom is er het Weens verdrag. Dat stelt dat de ambassades zich dienen te houden aan de wet- en regelgeving van het ontvangende land. Ambassades moeten daarom voor hun Nederlandse werknemers de premies werknemersverzekeringen, de inkomensafhankelijke bijdrage zorgverzekeringswet, loonbelasting en premies volksverzekering inhouden en/of afdragen.
Voor de aangifte en afdracht van premies werknemersverzekeringen en de inkomensafhankelijke bijdrage Zorgverzekeringswet gelden de gebruikelijke Nederlandse regels. De ambassade doet als werkgever periodiek aangifte bij de Belastingdienst van de loonbetalingen aan zijn verzekerde werknemers. De werkgever moet over het betaalde loon de premies voor de Nederlandse werknemersverzekeringen berekenen en deze afdragen aan de Belastingdienst. Werknemers zijn van rechtswege verzekerd en kunnen aanspraak maken op de uitkeringen die voorzien zijn in de verschillende uitkeringswetten.
Artikel 6, lid 4, van de Wet op de loonbelasting 1964 worden diplomatieke vertegenwoordigers van andere mogendheden niet als inhoudingsplichtigen beschouwd. Daarom is de ambassade niet inhoudingsplichtig voor de bij haar in dienst zijnde de werknemers. Er zijn ook geen mogelijkheden voor individuele werknemers om betaling van loonbelasting en premie volksverzekeringen af te dwingen. Toch is de ambassade in 2015 dat op vrijwillige basis wel gaan doen.
De ambassade van de Republiek Indonesië is dus niet inhoudingsplichtig en dus heeft geen premies en heffingen ingehouden in 2013 en 2014. Ook uit de jaaropgave blijkt niet dat alle belastingen en premies zijn betaald. Alleen de werknemersverzekeringen en de werkgeversbijdrage Zorgverzekeringswet (Zvw), zijn afgedragen. De premie volksverzekeringen en de loonbelasting zijn nooit ingehouden of afgedragen. Toch denkt de man dat hij al betaald heeft. Hij heeft stukken waarin afspraken zijn gemaakt tussen de ambassade, verweerder en het Ministerie van Buitenlandse Zaken over de afwikkeling van openstaande belastingschulden bij de ambassade ten aanzien van de afdracht voor sociale verzekeringen. Ook meent hij dat niet Nederland, maar Indonesië in dit geval loonheffingen mag opleggen. Er is immers een verdrag met dat land waaruit blijkt dat, om dubbele heffingen te voorkomen, Indonesië als eerste bevoegd is om belastingen te heffen.
Helaas voor de man veegt de rechter al zijn bezwaren van tafel. Hoewel er inderdaad stukken zijn waarin afspraken zijn gemaakt over een uitstaande (belasting)schuld van de ambassade voor nog af te dragen loonheffingen, blijkt uit die stukken niet dat die belastingschuld ook de afdracht van loonbelasting en premie volksverzekeringen van de man betreft. Hij kan dus niet bewijzen dat hij betaald heeft en de aanslagen worden als terecht bestempeld. Ook blijkt uit niets dat Indonesië wel belastingen heeft ingehouden op zijn loon. Het verdrag waar de man voorziet op het voorkomen van dubbele belasting, niet op het geheel vermijden van belasting. Ook dit argument kan de man dus niet baten.
Dat oordeelde de rechtbank Limburg in Roermond gisteren (24.07.2019).
De timmerman werkte sinds 2015 voor het bouwbedrijf. Sinds eind vorig jaar wordt hij ernstig gestalkt, vermoedelijk door een ex-partner. In appjes, emails en brieven beschuldigde de stalker hem van mishandeling van vrouwen en verkrachting.
In zijn woonplaats werden brieven met zijn foto verspreid, waarin hij werd beschuldigd van pedofilie. De man deed aangifte bij de politie, meldde zich ziek en wordt begeleid door een psycholoog.
De afgelopen maanden werd ook het bedrijf waar de man werkt lastig gevallen. Zo werd de werkgever bestookt met berichten, waarin het bedrijf onder meer werd verweten dat het de timmerman beschermd door hem in dienst te houden.
Op internetfora verschenen plotseling negatieve recensies, waarin wordt beweerd dat het bedrijf zeer slecht werk levert en onvriendelijk personeel heeft. Ook werd een bedrijfsbusje beklad en ontving een directeur een foto van een pistool met munitie.
Hoewel het bouwbedrijf zeer tevreden met de werknemer was, stapte het toch naar de rechter om de arbeidsovereenkomst te ontbinden. Volgens de aannemer is er sprake van zeer bijzondere omstandigheden, die de ontbinding rechtvaardigen.
De timmerman wilde niet dat het bedrijf hem op straat zet. Daarbij wees hij er onder meer op te verwachten dat de stalker binnenkort door de politie wordt aangehouden, waardoor er ‘een einde aan de ellende’ kan komen.
De kantonrechter, die spreekt van een ‘voor alle partijen trieste situatie’, gaf het bouwbedrijf gelijk. In het belang van het functioneren van de onderneming mag de timmerman op straat worden gezet.
Van de aannemer ‘kan in alle redelijkheid niet worden gevergd dat zij het dienstverband met de timmerman nog langer in stand houdt’, aldus de uitspraak. Wel moet het bedrijf de timmerman tot eind augustus doorbetalen, een ontslagvergoeding van bijna 4200 euro betalen en een getuigschrift meegeven.
24-07-2019ECLI:NL:RBLIM:2019:6880 Instantie:Rechtbank Limburg Zaaknummer(s):7775403/AZ/19-89 24072019 Datum publicatie:24-07-2019
Ontbinding arbeidsovereenkomst op h-grond. Werknemer wordt in ernstige mate gestalkt en bedreigd door vermoedelijk ex-partner. Bedreigingen richten zich naderhand ook tegen de werkgever. Werkgever wordt verweten werknemer te beschermen en hand boven het hoofd te houden. Bedreigingen ook gericht tegen directieleden en gezinsleden en raken de persoonlijke levenssfeer. Kantonrechter is van oordeel dat onder de gegeven omstandigheden van werkgever niet kan worden gevergd arbeidsovereenkomst nog langer in stand te laten. Voldragen h-grond.
Bron:Rechtbank, RTL Z.
Kan de werkgever het loon stopzetten of een werknemer ontslaan?
Veel werkgevers kennen de frustratie van een (zieke) werknemer die op alle mogelijke manieren het contact uit de weg gaat en zich onbereikbaar houdt.
De vraag is wat een werkgever met een dergelijke situatie kan. Kan de werkgever het loon stopzetten of wellicht zelfs tot ontslag, al dan niet op staande voet, overgaan?
Of moet de werkgever dit soort gedrag maar accepteren en het loon doorbetalen? Een aantal recente uitspraken geven wat meer duidelijkheid.
De rechtspraak maakt duidelijk dat werkgevers best wel mogelijkheden hebben om op te treden tegen (zieke) werknemers die onbereikbaar zijn. De volgende redelijk recente uitspraken bieden de nodige aandachtspunten die in deze nieuwsbrief aan de orde komen:
Het feitencomplex in deze uitspraken komt redelijk overeen en komt er – versimpeld weergegeven – op neer dat de betreffende werknemers (in één kwestie was de werknemer ziek) op enig moment niet meer op het werk zijn verschenen en zich voor langere tijd – tot circa een jaar – verstoppertje gespeeld voor hun werkgevers.
In alle gevallen hebben de werkgevers eerst het loon van de betreffende werknemers stopgezet en vervolgens enige tijd later een verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst ingediend.
De verschillende uitspraken bieden richting bij de vraag of een werkgever met succes een een arbeidsovereenkomst kan ontbinden en op de vraag of de werknemer dan recht heeft op een opzegtermijn en/of een transitievergoeding.
Ontbinding van de arbeidsovereenkomst: zet eerst het loon stop
In alle hiervoor genoemde gevallen is de kantonrechter tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst overgegaan.
Duidelijk is dus dat de werknemer die onbereikbaar is en blijft, ook al is hij ziek, uiteindelijk wel ‘gewoon’ ontslagen kan worden, mits er geen bijzondere omstandigheden zijn waarmee de werknemer zijn onbereikbaarheid kan verklaren.
Duidelijk is ook dat de werkgever in principe altijd eerst het loon zal moeten stopzetten als opmaat naar een succesvolle ontbindingsprocedure. De gronden waarop de verschillende kantonrechters tot ontbinding overgaan, verschillen overigens wel. Dit maakt voor de ontbinding van de arbeidsovereenkomst niet zo veel uit, maar kan wel gevolgen hebben voor de (vervolg)vraag of een werknemer recht heeft op een opzegtermijn en/of een transitievergoeding.
Een werknemer heeft geen recht op een opzegtermijn en/of transitievergoeding als sprake is van “ernstig verwijtbaar handelen of nalaten” door de werknemer zelf.
Gevoelsmatig is daarvan steeds sprake als de werknemer zich onbereikbaar houdt voor zijn werkgever. Uit de hierboven genoemde uitspraken blijkt echter dat het niet zo duidelijk ligt. De kantonrechter Roermond stelt expliciet dat de werknemer ernstig verwijtbaar heeft gehandeld en dus geen recht heeft op de transitievergoeding en opzegtermijn.
Daartegenover stelt de kantonrechter Utrecht juist dat – in die kwestie – niet kan worden vastgesteld of sprake is van ernstig verwijtbaar handelen, omdat de werknemer nog steeds onbereikbaar was.
De kantonrechter Maastricht stelt dat er geen reden is om de werknemer geen opzegtermijn toe te kennen. Zonder expliciet in te gaan op de vraag of sprake is van ernstige verwijtbaarheid, lijkt de kantonrechter dus van mening te zijn dat de werknemer niet ernstig verwijtbaar handelt door onbereikbaar te zijn. De kantonrechter Eindhoven gaat helemaal niet op dit onderwerp in.
De voorzichtige conclusie is dat de werkgever in de meeste gevallen met succes de arbeidsovereenkomst kan ontbinden als een werknemer, ook al is hij ziek, zich onbereikbaar houdt.
Wel is daarbij van belang dat de werkgever eerst het loon van de werknemer een tijdje stop zet en pas daarna een ontbindingsverzoek indient.
Een andere conclusie is dat de werkgever wel het risico loopt dat hij een transitievergoeding moet betalen aan de werknemer, omdat sommige kantonrechters het onbereikbaar zijn niet (altijd) kwalificeren als “ernstig verwijtbaar handelen”.
Vanwege dit risico is het altijd verstandig om eerst de hoogte van de transitievergoeding te berekenen. Gaat het om een klein bedrag, dan is een ontbinding vaak een goede optie. Gaat het echter om een groot bedrag, dan kan het soms beter zijn de loonstop te handhaven en ontbinding (nog) achterwege te laten.
Bron: BGMagazine
Maandag t/m Vrijdag
09:00–17:30
Zaterdag-Zondag
Gesloten
Nationale feestdagen
Gesloten.
